Pozycja Podstawowa
29.11.2011
POZYCJA PODSTAWOWA - Zwana jest też naturalną lub neutralną. Jest to podstawowa pozycja w której wykonywane są wszelkie ewolucje na snowboardzie zarówno w początkowej fazie nauki jak i w przypadku zaawansowanych ewolucji.
Niezależnie od "szkoły jazdy" zasady są identyczne. Wynika to z fizyki, konstrukcji deski oraz motoryki człowieka.
Ćwiczenie:
Podstawowym ćwiczeniem ustalającym właściwą pozycję podstawową oraz przede wszystkim rotację tułowia względem osi symetrii deski jest, zapięcie deski na wypłaszczeniu stoku lub terenie płaskim, np. przed wyciągiem. Następnie należy ugiąć nogi proporcjonalnie w stawach skokowych, kolanowych oraz biodrowych, równomiernie rozłożyć ciężar ciała na obie nogi. W tej pozycji należy zamknąć oczy i wykonać kilka skrętów tułowia oraz równocześnie przysiadów i krążeń ramion po czym przybrać naturalną pozycję.
W tym ćwiczeniu chodzi o zminimalizowanie uwagi poświeconej samemu ustawieniu ciała na rzecz ćwiczeń wykonywanych w tym czasie przy zamkniętych oczach i pozwolenie na samoistne ustawienie ciała w pozycji wynikającej z kątów wiązań.
Ciężar ciała rozłożony równomiernie na obie nogi, ugięte proporcjonalnie w stawach skokowych, kolanowych i biodrowych. Ręce rozłożone. Głowa zwrócona w kierunku jazdy. Biodra i barki ustawione są tak jak wynika to z kątów wiązań, czyli nie są nienaturalnie ustawione w poprzek lub wzdłuż deski.
W przypadku pozycji podstawowej można wyróżnić dwa najczęściej spotykane błędy które utrudniają lub wręcz uniemożliwiają naukę jazdy na snowboardzie. Zostały one omówione szerzej w dalszej części pracy. Są to:
- Rotacja tułowia
- Nierównomierne rozłożenie ciężaru
Rotacja Tułowia
Kąt rotacji tułowia wynika z kątów ustawienia wiązań. W przypadku sportowej deski alpejskiej o minimalnej szerokości 16 cm z kątami 60°/55° tułów jest ustawiony znacznie bardziej w poprzek deski niż w przypadku szerokiej deski turystycznej (22cm) jak choćby F2 Silberpfeil Vantage kątami 50°/45° oraz miękkiego crossowego zestawu F2 Eliminator (26cm) z kątami 30°/20°.
W przypadku ustawienia freestyleowego na tzw. kaczkę (czyli 15°/-10°) tułów ustawiony jest prawie równolegle do deski, jednak tym przypadkiem nie będę się zajmował gdyż nie dotyczy tej pracy.
W początkowych etapach nauki na snowboardzie rotacja jest wykorzystywana do inicjacji skrętów ślizgowych. Pozycja zbytnio zrotowana, jako pozycja podstawowa może przeszkadzać w rozpoczynaniu skrętów ciętych poprzez wymuszanie ustawieniem tułowia na desce zachowań niepożądanych, zwłaszcza pomiędzy skrętami powodujących rozpoczęcie skrętu poprzez ześlizg co w postaci nawyków kontrrotacjnych jest jednym z najtrudniejszych do wyeliminowania błędów, o czym w dalszej części pracy.
Rotacja lub kontrrotacja w trakcie skrętu może powodować przenoszenie momentu obrotowego tułowia na deskę, co z kolei może dociążać jej pewne fragmenty a inne odciążać, co ma także znaczny wpływ na wykonanie skrętu.
W przypadku osób uczonych jazdy w pozycji na kaczkę, najczęstsza jest pozycja w której ustawienie ciała (oś barków) jest za bardzo równoległe do deski (oś deski). Byli narciarze natomiast w pozycji podstawowej wykazują tendencję do skręcania osi barków zbyt prostopadle do osi deski.
Rozłożenie ciezaru ciała
Rzut środka ciężkości musi się znajdować idealnie w środku odległości pomiędzy wiązaniami. Zbytnie obciążanie przedniej nogi powoduje odciążenie tyłu deski co pozwoli poprzez rotacje tułowia nadrzucać tył deski i w ten sposób rozpoczynać skręt, co jest największym i najczęściej spotykanym błędem podczas początkowych stadiów nauki jazdy na deskach alpejskich.
Zbytnie obciążanie przodu deski najczęściej wykonywane jest na kilka sposobów:
- Zbytnie przeniesienie ciężaru na przednią nogę (Rys.C)
- Pochylenie się w stronę dziobu deski (Rys.D)
- Wypchnięcie bioder w stronę dziobu deski (Rys.E)
- cofniecie bioder w stronę tyłu deski i wychylenie się tułowiem w stronę jej dziobu (Rys.F)
Przeniesienie ciężaru na tył deski jest bardzo rzadko spotykane (Rys.B)
Jestem przeciwny korygowaniu złej pozycji poprzez przesuwanie wiązań do tyłu. Nierównomierne rozmownie ciężaru ciała jest błędem i należy go skorygować poprzez zmianę pozycji nad deską.
Powyższe ilustracje pokazują obciążanie deski w przypadku gdyby ta była całkowicie sztywna. W Rzeczywistości obciążanie jest największe w miejscu przyczepienia siły czyli na wiązaniach. Wraz z oddalaniem się od nich w kierunku dziobu lub tyłu siła staje się coraz mniejsza aż do zera na jej końcach
W czasie jazdy po okręgu sytuacja się zmienia. Na deskę obciążoną w dwóch punktach (wiązaniach) działa siła wypadkowa sił ciężkości oraz odśrodkowej. W skutek konstrukcyjnego taliowania deski wygina się ona aby krawędź na całej długości przylegała do śniegu. Części siły jest wykorzystywana właśnie na jej wygięcie. Sprężystość deski czyli tendencja do jej samoistnego wyprostowania się powoduje dociążenie dziobu oraz tyłu deski dzięki czemu uzyskujemy obciążanie zbliżone do równomiernego na całej długości deski, a konkretnie jej styku z podłożem czyli krawędzi.
Osiągnięcie równomiernego obciążania całej długości krawędzi zależy od wielu czynników, między innymi konstrukcyjnych deski, jak jej promień skrętu, twardość (sztywność/sprężystość), oraz rozkład jej twardości gdyż deska nie jest identycznie sztywna na całej długości. A niejednorodność ma właśnie zwiększyć możliwość równomiernego obciążenia całej długości krawędzi.
Drugim elementem na który mamy bezpośredni wpływ jest równomierne rozłożenie ciężaru swojego ciała, a przez to także siły odśrodkowej (ich składowych prostopadłych do płaszczyzny deski w czasie skrętu) na oba punkty przyczepienia tej siły czyli wiązania. Rzut środka ciężkości na deskę powinien znajdować się w połowie odległości pomiędzy wiązaniami.
|
